Ποιοί είμαστε
Η ουσια
Το αγαπημένο σου podcast με μοναδικά ποδοσφαιρικά αφιερώματα για τους ρομαντικά «περίεργους» λάτρεις της μπάλας:
- Παίχτες που θαύμασες ή δεν πρόλαβες να δεις, αλλά και κάποιοι που δεν ξέρεις από που ξεφύτρωσαν.
- Ομάδες που αγάπησες ή δεν είχες την τύχη να χαζέψεις, αλλά και εκείνες που δεν είχες ιδέα ότι πρωταγωνιστούν.
- Προπονητές που παραδέχτηκες ή απλά άκουσες ιστορίες για αυτούς, αλλά και εκείνοι που απορείς γιατί τους αποθεώνουν.
Your Football Narratives: For those who wonder and wander.
ΠΑΝΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Γεννήθηκε ένα χρόνο μετά τον Θωμά, το οποίο σημαίνει ότι (δυστυχώς) είδε ένα χρόνο λιγότερο ποδόσφαιρο. Πιστεύει ότι ο Χαβιέρ Ζανέτι δικαιούταν μια Χρυσή Μπάλα, ότι ο Ντιέγο Σιμεόνε έχει να κοιμηθεί από 5 χρονών από τις τσίτες και ότι ο Σαμ Άλαρνταϊς είναι παρεξηγημένος από πολλούς.
Αγάπησε τη Μπαρτσελόνα του Γουαρδιόλα και την Ίντερ του Μουρίνιο, αλλά ο γιατρός του είπε να μην ανησυχεί και του συνέστησε να ακολουθήσει τη Λίβερπουλ του Κλοπ. Στο ντεμπούτο του Μέσι υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι δε θα χάσει παιχνίδι της Μπάρτσα όσο παίζει ο Αργεντινός, αλλά έτυχε να είναι μέλος της Ατλέτικο Μαδρίτης και να δει live τον Ντιέγο Κόστα να σηκώνει την Πριμέρα στην πλατεία Νεπτούνο της Μαδρίτης.
Για εκείνον, ο ιδανικός επιθετικός έχει το πλασέ του Ανρί, το positioning του Φαν Νίστελροϊ, το ξεπέταγμα του Ετό, τη μύτη του Ζλάταν και τα μαλλιά του Μπατιστούτα. Εάν γινόταν ποδοσφαιριστής, θα ήθελε να ήταν ο Ινιέστα και εάν ήταν προπονητής, (προφανώς) ο Μαρσέλο Μπιέλσα. Επίσης, εάν μπορούσε να παίξει σε μια ομάδα του παρελθόντος, θα διάλεγε την Μίλαν των Γκατούζο, Πίρλο και Ζέεντορφ.
Πιο χαρούμενη ποδοσφαιρική στιγμή: Όταν αναγκάστηκε να σταματήσει να διαβάζει για τις πανελλήνιες για να δει
το δεύτερο ημίχρονο του τελικού της Κωνσταντινούπολης το 2005.
Πιο θλιβερή ποδοσφαιρική στιγμή: Όταν ο Μαραντόνα έφυγε από τη ζωή (Bullshit, gods never die).
ΘΩΜΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΡΕΛΗΣ
Γεννήθηκε στην Ελλάδα το 1987, αλλά πάντα θεωρούσε το μπάσκετ δεύτερο σε σχέση με το ποδόσφαιρο. Το πρώτο παιχνίδι που θυμάται να παρακολουθεί είναι ο τελικός του Μουντιάλ 1998, με δύο απο τους “μεγάλους”, τον Ρονάλντο (τον αυθεντικό) και τον Ζιντάν (τον μοναδικό).
Θεωρεί εαυτόν τυχερό γιατί πρόλαβε να δεί τον Μπάτζιο και τον Χάτζι και άτυχο γιατι δεν πρόλαβε για λίγο τον Ντιέγκο, ενώ πρωτοκατάλαβε το νόημα του ξενυχτιού το 2002 παρακολουθώντας όλα τα παιχνίδια του Μουντιάλ της Κορέας/Ιαπωνίας. Για εκείνον, ο ορισμός του σέντερ φορ είναι ο Κρίστιαν Βιέρι, του αμυντικού χαφ ο Έντγκαρ Ντάβιτζ και του σέντερ μπάκ ο Φάμπιο Καναβάρο και παρόλα αυτά θεωρεί την Πρέμιερ Λιγκ το καλύτερο πρωτάθλημα που είδε ποτέ.
Αγάπησε και αυτός τις Ιντερ του Μουρίνιο και Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα, αλλα και ομάδες όπως την Βαλένθια (και τον Άρη) του Κούπερ, την Λίντς του Ο’Λίρι και την Λάρισα του Δώνη. Παρότι υποστηρίζει την Λίβερπουλ από το 2001, δε μπορεί παρά να αναγνωρίσει οτι η πορεία του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον πρέπει να διδάσκεται στα πανεπιστήμια ως το απόλυτο δείγμα μάνατζμεντ.
Πιο χαρούμενη ποδοσφαιρική στιγμή: Όταν πέτυχε κατά τύχη τον Λουίς Σουάρες με την οικογένεια του στο αεροδρόμιο του Μάντσεστερ και τον παρακάλεσε να μη φύγει απο την Λίβερπουλ (προφανώς απέτυχε, αλλα ήταν σίγουρος για 10 μέρες σερί οτι έκανε το χρέος του).
Πιο θλιβερή ποδοσφαιρική στιγμή: Όταν παρακολουθούσε live στην τηλεόραση την πρώτη επιστροφή του Ρονάλντο σε εκείνο το ματς με την Λάτσιο και τον τρομακτικό δεύτερο τραυματισμό του 6 λεπτά αργότερα.